Het Spaanse Stilleven

In vergelijking met portretten en historiestukken is het stilleven een jong genre in de westerse schilderkunst. De voorstelling van alledaagse voorwerpen, planten of levenloze dieren, zonder menselijke aanwezigheid, verschijnt in het begin van de barok, omstreeks 1590-1600. Vier eeuwen lang speelt het genre een centrale rol in diverse fundamentele veranderingen in vorm en betekenis van de schilderkunst. Stillevens zijn immers niet enkel de weergave van traditionele decoratieve waarden maar ook en vooral dragers van vernieuwing. Mede daardoor roepen ze vaak scherpe tegenstellingen op. Dit boek plaatst de evolutie van het Spaanse stilleven in dit perspectief. Het belicht het belang, de visuele kracht en de evolutie van het genre in de context van de Europese schilderkunst. Werken van kunstenaars als Velázquez, Picasso en Miró worden getoond naast die van hun voorgangers en tijdgenoten en illustreren de rijkdom en de verreikende invloed van het Spaanse stilleven.